Kucie na zimno lub prasowanie to jedna z metod umacniania materiału powodująca wzrost właściwości wytrzymałościowych, twardość i spadek własności plastycznych (jak wydłużenie, przewężenie oraz udarność). Polega ona na odkształcaniu metalu lub jego stopów za pomocą nacisku lub energii uderzenia narzędziami o różnych kształtach. Rozróżnia się dwa rodzaje kucia i prasowania na zimno:

• swobodne – kiedy używane narzędzie wywiera nacisk tylko na część powierzchni metalu, pozostałe powierzchnie nie są ograniczone jego kształtem, a odkształcany metal płynie dowolnie w kilku kierunkach;
• matrycowe – jeśli ściany narzędzia używanego do kucia ograniczają swobodne płynięcie metalu, który przybiera kształt narzędzia.

W wyniku odkształceń plastycznych spowodowanych kuciem lub prasowaniem na zimno metale i stopy zmieniają swoje własności fizyczne i mechaniczne. Odkształcanie na zimno pozwalające na trwałe zmiany własności materiałów poddawanych takiej obróbce zachodzi zwykle w zakresie temperatur, w którym jest mała szybkość procesów dyfuzyjnych, zazwyczaj w temperaturze poniżej ok. 0,4 bezwzględnej temperatury topnienia. Wielkość zmian strukturalnych powstających w odkształcanych metalach uzależniona jest od stopnia odkształcenia, będącego jednocześnie miarą zgniotu. W efekcie wzrasta gęstość defektów sieci, przede wszystkim punktowych i liniowych, a co za tym idzie: nagromadzenie energii odkształcenia, tym większe, im niższa jest temperatur zachodzącego procesu kucia na zimno. To właśnie dzięki temu poddawane obróbce w procesie kucia na zimno metalu i stopy metali odznaczają się wyższymi własnościami wytrzymałościowymi a niższymi plastycznymi.